uitvaart fotografie

[PanzerFaustNL]

Heeft iemand dit wel eens gedaan? Kwam deze link tegen op pf.nl

http://pf.nl/9185/uitvaartfotografie-dasha-elfring/

Ik moet eerlijk zeggen dat ik behoorlijk onder de indruk was.

[Jasper B]

Pffff..............ben er stil van.

Knoop in mijn maag als je een baby zo ziet liggen...........

[BartvA]

Ja heb het bij mijn tante mogen doen. Me familie was zeker blij met de foto's als jet zo mag noemen....

Groet Bart

[Nathalietje]

pbweh.... zo er kwam ff niks uit.

soms snap ik niet dat mensen zoiets op foto willen hebben.
mjah ik zou t in ieder geval niet willen doen

[Anoniem 3]

Mijn schoondochter maakt afdrukken van de handen en een vriendin van haar giet ze dan in brons..
Het is een apart vak en het hoort bij het mens-zijn en de herinneringen daaraan.

[gumpje]

Ik heb het ook een keer gedaan. Het moeilijkste vond ik dat je een evenwicht moet zien te vinden tussen je foto's maken en andere mensen niet of dan toch zo min mogelijk storen. Ik heb er mooie foto's gemaakt, en de familie was er erg blij mee. Tastbare herinneringen hebben soms onbeschrijflijke waarde. Ik heb gemerkt dat ik het niet moeilijk vind om zulke dingen op de foto te zetten. Zodra er foto's moeten komen, dan denk ik in diafragma's, iso en sluitertijden en zoek ik naar betekenisvolle composities, lichtvallen en vorm- en kleurpatronen, en of ik dan een bruidstaart, een jong of oud overleden iemand of een kip op de foto zet laat mij volledig koud.

[PanzerFaustNL]

@gumpje, en achteraf? Als klaar bent, want ik kan mij voorstellen dat je geconcentreerd bezig bent, maar als je eenmaal op weg bent naar huis?

[gumpje]

Ik heb maar van één keer ervaring, en op die keer was het achteraf zoals het ook gaat wanneer je thuiskomt na een boswandeling tijdens -10 met gure wind en natte sneeuw. Je trekt je (mentale) kleren uit, warmt je op in je pyama bij de kachel en neemt een grote mok warme choco met een borrel er naast. Ik ben helemaal niet zo stoer hoor, maar volgens mij kan ik een knop omzetten en van wat dan ook foto's maken. Ik ben niet bezig met wat ik voel, maar wat er voor de lens gevoeld wordt. Dat is namelijk de emotie die op de foto moet. Daarbij 'vergeet' ik mezelf. Mezelf achteraf terugvinden is iets persoonlijks. Dat is voor iedereen anders, denk ik.

[Matglas]

Ik zou het niet kunnen..

[fotojeroen]

why not? Het is zoals Maurice zegt; een knop omzetten en je inderdaad verschuilen achter je camera. Niet denken aan de situatie, maar je 'verschuilen' achter je camera.
Bedenk dat je 99 van de 100 keer de overledene of de familieleden niet kent. Dat geeft ook al een afstand.


Het klinkt allemaal misschien wat bot, maar het is volgens mij de enige manier

[shyam]

Ik heb een paar weken geleden nog gedaan bij de uitvaart van mijn zwager (53). Ik heb de weken voordat hij stierf het hele process van dicht bij mee gemaakt. Vooral de laatste week voor zijn sterven, was ik er dag en nacht. Het was zeer emotioneel. Maar als je zo'n dag door de camera waarneemt, dan is het toch heel anders. Er ontstaat afstand. Zoals Gumpje schrijft, je bent bezig met licht, compositie en andere technische zaken. Je ziet de emoties van de mensen. Maar die blikken door de lens maakt je er minder gevoelig voor. Nog steeds als ik naar de foto's kijk, merk ik een emotionele afstand hoewel ik zijn moeder, mijn moeder, mijn zus en andere mensen die me zeer lief zijn op zie huilen.

Maar ik merk ook dat ik de foto's niet anderen wil laten zien. Mijn zus heeft ze ook nog niet gezien en waarschijnlijk zolang ze er niet om vraagt (zij wilde dat ik foto's maakte) zal ik ze haar niet laten zien.

Maar ik vond het een voorrecht om het vast te mogen leggen. Als iemand morgen naar me toe zou komen en me zou vragen om weer het te fotograferen, zal ik het weer doen. Het gaat me niet zozeer om mooie foto's te maken (maar natuurlijk wel leuk als het lukt!), maar zo'n uitvaart is iets waar mensen aan terug zullen denken, en misschien ook terug willen zien. Gelukkig waren er ook vele mooie momenten op de uitvaart van mijn zwager, waarop er ook gelachen werd. Het was ook heel liefdevol en dat zij momenten die aan de rouwende mensen voorbijgaan. Als je dat kan vastleggen voor een later moment voor als ze er aan toe zijn, dan vind ik dat heel mooi.

shyam

[PanzerFaustNL]

Als onderdeel van het rouw proces.

Het zal wel komen omdat ik een kind heb, maar ik hou het niet droog bij die foto's. Vooral die ene waar de vader zijn hoofd op het hoofdje van het kind houdt, dan voel ik de waterlanders opkomen.

Dit zijn zo van die momenten dat ik het idee heb dat er in het 'masterplan' behoorlijk wat deuken zit. Als het er uberhaupt is.

Ik herinner me nu in een keer, dat er op een begrafenis van de moeder van een vriend van mij ook een fotograaf aanwezig was. De goede man viel niet op. Terwijl bij een uitzending van de madiwodovrijdag show van Paul de Leeuw ook een fotograaf bezig was en die hoorde ik continue (bijna).

[nofocus]

Als je werkt werk je. ; ik weet nog dat "vroeger" een model aan me vroeg of ik homo was...hah, ik antwoordde dat wanneer ik met 1 oog keek ik aan t werk was en dat ze zich niet moest laten misleiden daardoor..

In dit geval heeft t ook wel te maken met empathisch vermogen denk ik...pfh, 5 fotootjes, maar ook ik....pfhh....heb ook 2 kids..
Weet niet of ik me hier voor zou kunnen afsluiten....

[Jasper B]

Dit zijn zo van die momenten dat ik het idee heb dat er in het 'masterplan' behoorlijk wat deuken zit. Als het er uberhaupt is.

Heb zelf ook een kleine man, en als je dan dit ziet dan vraag je je dit inderdaad af.

Overigens respect voor mensen die zich hier op dit soort momenten kunnen "afsluiten" en er daardoor voor zorgen dat de ouders toch een blijvende herinnering van hun kleine hebben (hoe triest ook)

[Sushi]

Ook ik heb het mogen doen en ik heb er exact hetzelfde gevoel mee als Maurice. De grootste uitdaging is nog om op de achtergrond te blijven. Met wat er gebeurd ben je totáál niet bezig. Je bent echt bezig met hoe je mooie foto's kunt maken en de momenten zo mooi mogelijk vast kunt leggen. Eigenlijk moest ik mezelf waarschuwen wel ingetogen te blijven. Ik ging naar huis met het zelfde gevoel als dat ik van een trouwreportage kom: voldaan omdat je denkt dat je goede foto's hebt kunnen maken.
Ook bij het bewerken van de foto's was ik echt met de foto's bezig bezig, niet inhoudelijk met het onderwerp.

Dit alles klinkt misschien wat hard maar als je dat niet kunt moet je er absoluut niet aan beginnen.

[BartvA]

Het is iid lastig om op de achtergrond te blijven en je niet te laten zien. sommige platen moet je schieten en daar hebben ze ook om gevraagd van wil je dat echt alsjeblieft op de foto zetten. Dan ben je er er en daarna moet je meteen pleite. Me familie vroeg na afloop of ik het moeilijk vond, ik zei Nee en dat verbaasde ze wel. Je kan zoals hier boven ook al een paar keer genoemd makkelijker afstand nemen door een camera. je bent echt met hele andere dingen bezig. Als het nog is gebeurd en mensen vragen me zou ik het zo weer doen.

Juiste materiaal en kennis van je spullen is bij deze opdrachten echt heel belangrijk.

groet Bart

[55ennualeen60D]

Mijn partner heeft zich gespecialiseerd in het fotograferen van uitvaarten. Er wordt vaak wat fronsend op gereageerd als mensen dat horen. Ze is er min of meer toevallig in beland toen het kindje van vrienden overleed en ze zag hoe haar foto's een grote steun bij de verwerking bleken te zijn. Wie er iets meer over wil lezen: in een groot aantal regionale dagbladen heeft dit voorjaar een mooi artikel gestaan. Een kopie staat op http://www.flickr.com/photos/francoismique/5560712562/.

[robfzr1000]

Het zal wel komen omdat ik een kind heb, maar ik hou het niet droog bij die foto's. Vooral die ene waar de vader zijn hoofd op het hoofdje van het kind houdt, dan voel ik de waterlanders opkomen.

+1, kan me behoorlijk afsluiten in de meeste gevallen, maar zou dit echt niet kunnen.

Maar kan het zeker begrijpen dat mensen dit graag willen.

[Canon Benny]

Hoi,

Persoonlijk zou ik het niet kunnen, maar de genen die het wel doen daar heb ik respect voor.

Wat ik mij serieus afvraag: Voelen uitvaartfotografen ook zekere schroom om het (terecht dat ze het factuur overhandigen!) factuur te overhandigen? Het is uiteraard een dienst die je levert, maar voor mij persoonlijk zou dat gemengde gevoelens oproepen.

O.a. vanwege bovenstaande zou ik het niet kunnen. Ik vertrek geen blik of bloos als ik een bedrijf een factuur van bijvoorbeeld € 2000,00 onder de neus druk, maar hierbij gaan dan wel mijn gevoelens spelen. Ik heb voor mij persoonlijk dan het idee: "De één zijn dood, is de ander zijn brood."

Kortom, voor mij persoonlijk zou ik (misschien wel onterecht!) in gewetensbezwaar komen. Bovendien, past het hier ook niet in onze dorpskern. Velen zijn hier vrij zwaar, en hebben daar geen hoge dunk van op. Je kunt het ook merken bij bruidsreportages in kerken: Bijna geen één dominee staat het toe om te fotograferen in de kerk tijdens een trouwplechtigheid.

Benny

[Rijk]

@Benny Als je dit juist profesioneel doet zal je ook minder moeite hebben met de factuur. Hetzelfde geld natuurlijk ook voor de begrafenisondernemer, de dominee enz enz. Snap wel wat je bedoelt maar het uitvaartwezen is gewoon een bedrijfstak net als iedere ander en daar moet ook geld verdient worden.

Als mensen steun en een goede herrinering hebben aan foto's prima. Persoonlijk hoeft het van mij niet, ik kijk liever naar een foto van de persoon in leven, daar zitten vaak betere herrineringen aan. Dit is uiteraard persoonlijk.

Groet,

Richard